Իսե տաճար

Իսե տաճար. Ճապոնիայի սրբազան և ամենակարևոր սրբավայրը՝ Իսե տաճարը, համարվում է սինտոյական սրբավայր, այն նվիրված է Ամատեռասու աստվածուհուն: Իսե տաճարը բաղկացած է 2 գլխավոր սրբատեղիից և 125 լրացուցիչ սրբավայրից: Սրբատեղին համարվում է սինտոիզմի ամենասուրբ և ամենակարևոր վայրերից մեկը:

Մուտքը սրբատեղի խստիվ արգելվում է: Միակ մարդն, ով կարող է մտնել սրբատեղի, համարվում է քահանան, ով պետք է լինի ճապոնական կայսերական ընտանիքի անդամ: Հասարակ մարդկանց չի թույլատրվում տեսնել կենտրոնական շինությունների ծղոտով ծածկված կտուրները: Ամեն 20 տարին մեկ, Իսե տաճարի 2 գլխավոր շինությունները վերակառուցվում են: Նայկու կամ «Ներքին տաճար» և Գեկու կամ «Արտաքին տաճար» շինությունները վերակառուցվում են մոտ 1000 տարի առաջ արված գծագրերի համաձայն: Վերակառուցման այդ սովորույթը սինտո հավատքի մասն է կազմում: Դա նաև հին տեխնոլոգիաների՝ գալիք սերունդներին փոխանցելու միջոց է:

ՅԱԿՈՒԼՈՎ Գեորգի Բոգդանի

(3ակուլյան  Գևորգ,  մականունը՝  ժորժ  Վելիկոլեպնի,  2․1․1884,  Թիֆլիս—28․12․1928, Երևան,  թաղվել  է Մոսկվայի  Նովոդևիչի վանքի  գերեզմանատանը),  հայ  սովետական  նկարիչ,  բեմանկարիչ,  արվեստի  տեսաբան,  հասարակական  գործիչ։  1893-ին ընտանիքով  փոխադրվել  է Մոսկվա  և  ընդունվել  Լազարյան  ճեմարան։  Անավարտ թողնելով  դասընթացները,  1901—03-ին սովորել  է Մոսկվայի  Գեղանկարչության, քանդակագործության  և  ճարտ-յան  ուսումնարանում։

Գ. Յակուլով. «Փողոց» (1908 թ.),

Մասնագիտացել  է հիմնականում  ինքնակրթությամբ։  Յա․  1903-ին կամավոր  մտել  է կովկասյան  գնդերից մեկը,  այնուհետև,  որպես  պահեստի  սպա, մասնակցել  1904—05-ի  ռուս-ճապոնական պատերազմին։  Ծառայության  ժամանակ կատարել  է էտյուդներ  Մանջուրիայում, հետագայում՝  Սև  ծովի  կովկասյան  ափերին,  ուսումնասիրել  բնության  տարբեր երևույթները,  չին․  գծանկարչության  ոճի և  ռիթմի  ծագման  խնդիրները։  1906-ին, առաջին  անգամ,  «Ձիարշավ»  (1905)  կտավով  մասնակցել  է Մոսկվայի  նկարիչների  ընկերակցության  ցուցահանդեսին  և արժանացել  հատուկ  ուշադրության,  այնուհետև  «Ամբոխի  մարդը»,  «Դուքան»,  «Աքաղաղներ»  (1907),  «Կաֆե՜շանտան»  (1912) և  այլ  աշխատանքներով՝  <Միր  իսկուսսռվա>,  «Զոլոտոյե  ռունո»,  «Վենոկ»  և  այլ գեղարվեստական  խմբավորումների  կազմակերպած  ցուցահանդեսներին։ 1910-ական  թթ․  մեկնել  է Իտալիա,  ապա Ֆրանսիա  և  Գերմանիա՝  կոլորիտի  հարցերով  զբաղվող  նշանավոր  մասնագետների  հետ  խորհրդակցելու  համար։  Յա․ իր  տեսական  հետևություններն  ամփոփել է 1914-ի  «Ալցիոնա»  ալմանախում  հրապարակած  «Երկնագույն  արեգակը»  հոդվածում։  Յա-ի  ստեղծագործության  գլխավոր նպատակը  Արևելքի  և  Արևմուտքի  մշակույթների  համադրումն  էր։  Գույների  տեղաշարժման,  գծերի  ու  լույսի  Փոխհարաբերության  և  ոճերի  ծագման  յակուլովյան տեսությունը  Հոկտեմբերյան  հեղափոխությունից  հետո  լայն  կիրառում  գտավ  թատրոնում։  Այդ  բնագավառում  Յա-ի  անդրանիկ  աշխատանքը  Պ․  Կլոդելի  «Փոխանակություն»  պիեսի  բեմադրության  ձևավորումն  էր  Մոսկվայի  կամերային  թատրոնում  (1918)։

Ց  ա  կ  ու  լ  ո  վ․

«Կաֆե  «Պիւոտո-

րեսկ»,  ազդագիր

(1917,  Տրետյակով¬

յան  պատկերա¬

սրահ,  Մոսկվա)

Նույն  թատրոնում  նրա  մյուս աչքի  ընկնող  աշխատանքներից  են՝  ըստ է,  Թ․  Ա․  Հոֆմանի  «Արքայադուստր  Բրամ-բիլլա»  (1920),  Շ․  Լեկոքի  «ժիրոֆլե-ժիրոֆլյա»  (1922)  բեմադրությունների  ձևավորումները,  որոնք  բարձր  գնահատականի են  արժանացել  Փարիզում։  Բեմանկարչության  ասպարեզում  Յա,  մշակել  է նոր  սկզբունքներ,  հակադրվելով«Միր  իսկուստվայի»  վարպետներին՝  ընդգծել  ճարտ․  դեկորների  և  գեղանկարչության  համադրման անհրաժեշտությունը,  որը  և  նա  համարել է կոնստրուկտիվ  ոճ։  Մի  շարք  բեմադրություններում  (Շեքսպիրի  «Չափ  առ  չափ», 1919,  և  Սոֆոկլեսի  «էդիպ  արքա»,  1921, Մոսկվայի  ցուցադրական  թատրոն, Ռ․  Վագների  «Ռիենցի»,  1923,  Մոսկվայի Մեծ  թատրոնի  մասնաճյուղ,  Գ․  Կայզերի «Հուդայի  այրին»,  1923,  նախկին  Կորշի  թատրոն,  «Թափառական  հրեան»,  ըստ է․  Սյուի,  1923,  «Հաբիմա»  թատրոն)  Յա․ գունային  լուծումները  փոխարինել  է լու-
սագրով  և մեծ  ւոեղ  հատկացրել  բեմական շարժման  մեջ  գտնվող  զգեստների  և  դեկորների  համատեղ  հնչողությանը  U  ռիթմին,  որ  նա  համարում  էր  զուտ  թատերական  առանձնահատկություններից  բխող սիմուլտանական  (միաժամանակյա)  մոտեցում։  6ա-ի  ձևավորումներին  բնորոշ էր  ռոմանտիկական  ոգեշնչվածությունը, պաթետիկ-մոնումենտալ  ոճը։ 1919-ին Ս․  Եսենինի,  Ա․  Մարիենգոֆի,  Վ․  Շերշենևիչի  և  այլոց  հետ  կազմել  և  ստորագրել է իմաժինիստների  (տես  Իմաժինիզմ) դեկլարացիան։  1924-ին  ընդգրկվել  է Վ․  Ի․ Լենինի  դամբարանի  կառուցման  հանձնախմբի  մեջ։ 1923-ին  ճարտարապետ Վ․  Շչուկոյի  հետ  ստեղծել  է «26-ի  մոնումենտի»  նախագիծը  (չի  իրականացվել), որը  1925-ին  Փարիզում  արժանացել  է «մրցույթից  դուրս»  պատվավոր  դիպլոմի։ 1927-ին  Փարիզում  Ս․  Դյագիլևի  բալետային  խմբի  ուժերով  ցուցադրվել  է Ս․  Պրոկոֆևի  «Պողպատե  ցատկ»  սովետական բալետը,  որի  լիբրետոյի  և  ձևավորման հեղինակը  Ցա․  էր։  Յա․  մտերիմ  հարաբերությունների  մեջ  է եղել  Վ․  Մայակովսկու, Վ․  Մեյերխոլդի,  Ֆ․  Լեժեի,  Ա․  Դունկանի, Ռ․  Դելոնեի,  Ա․  Լունաչարսկու,  Պ․  Պիկասսոյի,  Վ․  Սախնովսկու,  Ա․  Թաիրովի, Ս․  Ախմաթելու  հետ։  Ստեղծագործական կապերի  մեջ  է եղել  հայ,  վրացի  և  ադրբեջանցի  մշակութային  գործիչների  հետ,  իր գործունեությամբ  նպաստել  կովկասյան ժողովուրդների  բարեկամությանը։  Վաղ երիտասարդության  շրջանից  կապված  է եղել  հայ  մշակույթին,  սերտ  շփման  մեջ  է եղել  Մ․  Սարյանի,  Ա․  Շիրվանզադեի, Հ․  Հովհաննիսյանի,  Ա․  Թամանյանի, Մ․  Արուաչյանի,  Կ․  Հալաբյանի  և  այլ  արվեստագետների  հետ։  1914-ին  Ա․  Մյասնիկյանի  և  Ա․  Զիվելեգյանի  հետ  Մոսկվայում  հանդես  է եկել  հանուն  հայ  կուլտուրայի  պաշտպանության՝  ընդդեմ  վանդալիզմի։  1917-ին  հաստոցային  հինգ  աշխատանքներով  («ճակատամարտ»,  «Ամազոնուհիների  կռիվը»,  «Գավիթ»,  «Դիմանկար»,  «Առևտուր  անող  կինը»)  մասնակցել  է Թիֆլիսում  կազմակերպված  Հայ  արվեստագետների  միության  առաջին  ցուցահանդեսին։  1919-ին  Ս․  Խաչատրյանի և  Վ․  Տ  երյանի  հետ  մասնակցել  է Մոսկվայի  հայ  դրամանւիկական  ստուդիայի  հիմնադրման  աշխատանքներին,  ապա  նշանակվել  ստուդիայի  դեկորացիոն  բաժնի վարիչ։  Ռ․  Սիմոնովի  համագործակցությամբ  այստեղ  բեմադրել  է Հ․  Պարոնյանի  «Մեծապատիվ  մուրացկաններ»-ը (1924)  և  Գ․  Սունդուկյանի  «Պեպո»-ն (1925)։ 1926-ին  ընդգրկվել  է Երևանի  ժողտան նախագծի  մրցույթային  հանձնախմբի  մեջ և  ակտիվորեն  պաշտպանել  Թամանյանի նախագիծը։  Կյանքի  վերջին  տարիներին ստեղծել  է Ա․  Թամանյանի,  բանաստեղծ Հ․  Հովհաննիսյանի,  բժիշկ  Ա․  Մելիք-Ադամյանի  դիմանկարները,  դիլիջանյան բնանկարների  շարք։  Երևանում  հաճախակի  հանդես  է եկել  ժամանակակից  արվեստին  նվիրված  զեկուցումներով,  հայկ․ մամուլում  հրապարակել  հոդվածներ։  Համագործակցելով  Ա․  Բուրջալյանի  հետ,
Հայաստանի  առաջին  պետ․  թատրոնում (այժմ4  Գ․  Սունդուկյանի  անվ․)  ձևավորել է Շեքսպիրի  <<Վենետիկի վաճառականը>>  (1926)  և  Շիրվանզադեի  «Մորգանի  խնամին»  (1927)  ներկայացումները,  որոնք սկզբունքային  նշանակություն  են  ունեցել հայ  բեմանկարչության  զարգացման  համար։  1959-ին,  1967-ին  և  1975-ին  Երևանում  կազմակերպվել  են  Յա-ի  անհատական  ցուցահանդեսները։  1964-ից  Փարիզում գործում  է Ցա-ի  արվեստը  համակրողների ընկերություն,  որը  պրոպագանդում

է նկարչի  արվեստը,  հրապարակում  Փաստագրական  բյուլետեններ։ Նախատեսված  անհատական  ցուցահանդեսի  կապակցությամբ  (չի  իրականացվել)  1925-ին

Շառլ Լեկոքի «Ժիրոֆլե-Ժիրոֆլյա» օպերետի 

բեմադրության (1922 թ., Մոսկվայի կամերային թատրոն) զգեստի էսքիզ

Յա-ի  100  աշխատանք  փոխադրվել  է Փարիզ,  որոնցից  29-ը  1972-ին  վերադարձվել է հայրենիք  և  պահպանվում  է Հայաստանի պետ․  պատկերասրահում։  Յա-ի  գործերի զգալի  մասը  գտնվում  է Տրետյակովյան պատկերասրահում  և  Ա․  Բախրուշինի  անվ․ թատերական  թանգարանում։

Как завербовать любого человека в gta san andreas

Как завербовать любого человека в gta san andreas

Жан-Клод Ван Дамм Jean Claude Van Damme

Жан-Клод Ван Дамм (англ. Jean-Claude Van Damme, имя при рождении — Жан-Клод Камиль Франсуа Ван Варенберг,нидерл. и фр. Jean-Claude Camille François Van Varenberg; прозвище — Мускулы из Брюсселя, англ. The Muscles from Brussels; род. 18 октября 1960, Беркем-Сент-Агат, Брюссельский столичный регион, Бельгия) — американский актёр,режиссёр, сценарист, постановщик боевых сцен и продюсер бельгийского (фламандского) происхождения; культурист, мастер боевых искусств.

В 1978 году занял третье место в своей весовой категории на любительском чемпионате Европы по бодибилдингу, а годом позже, выступая на чемпионате Бельгии, носящем название «Мистер Бельгия», одержал победу в своей и основной весовых категориях, став таким образом абсолютным чемпионом^[1][2][3][4].

Является чемпионом Европы по карате и кикбоксингу 1979 года в среднем весе среди профессионалов^{[2][5][6][7][8]}, а также имеет чёрный пояс^[2][3][5]. За свою бойцовскую карьеру (карате и кикбоксинг) провёл в общей сложности 22 боя, в которых одержал 20 побед (13 из них — нокаутом, 7 — тех. нокаутом) и лишь 2 раза проиграл по решению судей (см. статистику боёв)^[4][6].

За свою актёрскую карьеру снялся в общей сложности более чем в 50 фильмах, в том числе: «Кровавый спорт» (1988), «Кикбоксер» (1989), «Самоволка» (1990), «Ордер на смерть» (1990), «Двойной удар» (1991), «Универсальный солдат» (1992), «Некуда бежать» (1993), «Трудная мишень» (1993), «Патруль времени» (1994), «Уличный боец» (1994), «Внезапная смерть» (1995), «Легионер» (1998), «Универсальный солдат 2: Возвращение» (1999), «Репликант» (2001), «Пробуждение смерти» (2004), «Ж. К. В. Д.» (2008), «Неудержимые 2» (2012), «Близкие враги» (2013)^[9][10][11].

Три раза подряд — в 1992, 1993 и 1994 годах — был номинирован на кинопремию MTV Movie Awards в категории «Самый желанный мужчина»^[12].

Жан-Клод Ван Дамм родился 18 октября 1960 года в бельгийском муниципалитете Беркем-Сент-Агат Брюссельского столичного региона, его отец был бухгалтером и владельцем цветочного магазина^[13][14]. Он отдал сына в школу карате в возрасте десяти лет. С 12 лет Ван Дамм продолжил занятия под руководством Клода Гетца. Помимо карате, Ван Дамм владеет также ещё 4 видами боевых искусств: кикбоксинг, муай тай, кунг-фу и тхэквондо^[15]. Также в течение пяти лет занимался классическим балетом^[6]. В юности открыл тренажёрный зал, который назывался «California Gym»^[16]. Рост Ван Дамма составляет 177 см^[17].

Ван Дамм предпочитает классическую музыку, любимый композитор — Бетховен^[6]. Кроме английского, который, по собственному признанию, начал учить, смотря мультсериал «Флинстоуны», и родного нидерландского, владеет такжефранцузским и немецким языками^[6].

В 16 лет Ван Дамм занял место в сборной Бельгии по карате, в составе которой стал чемпионом Европы и получил чёрный пояс^[5][7][8]. После этого он продолжил выступления на различных турнирах и в 1979 году встретился с американским кикбоксёром Шерманом Бергманом, завершив поединок нокаутом на 59-й секунде^[18]. В следующем году одержал победу над чемпионом Великобритании Майклом Дж. Хемингом. Общий рекорд Ван Дамма — 20-2 (20 побед — 13 нокаутов и 7 тех. нокаутов — и 2 поражения по решению судей)^[4][6]. Стоит отметить, что в начале 80-х годов Ван Дамм был спарринг-партнёром Чака Норриса^[6].

С 2009 года не раз высказывался о намерении провести поединок против олимпийского чемпиона 1996 года по боксу, бойца муай тай и кикбоксёра Сомлука Камсинга^[19][20].

Начало и успех

Свою первую полноценную роль Ван Дамм получил в фильме «Не отступать и не сдаваться» (1986), сыграв русского бойца Ивана Крашинского. Из-за трудности при произношении имени, Жан-Клод Ван Варенберг сменил имя на Жан-Клод Ван Дамм, в память об умершем друге.

Изначально Ван Дамм должен был исполнить роль Хищника в фильме «Хищник», который, по изначальной задумке создателей, должен был владеть боевой техникой, схожей с восточными единоборствами, но был заменён на другого актёра — Кевина Питера Холла^[6]. По официальной версии, причиной замены была смена концепции Хищника на физическую мощь — рядом с высокими атлетами отряда Датча невысокий Ван Дамм выглядел малоубедительно. Однако, также снимавшийся в фильмеДжесси Вентура поведал, что причиной выхода Ван Дамма из проекта стал конфликт с одним из руководителей съёмочной группы, дошедший до потасовки.

Ван Дамм на Каннском кинофестивале

С большим трудом попав в офис знаменитого продюсера Менахема Голана, после долгих уговоров никому не известный Ван Дамм получил роль в фильме «Кровавый спорт» (1988), сценарий которого уже 2 года пылился у продюсера. Впервые фильм был показан в Малайзии, затем во Франции и только потом в США. Во всём мире фильм получил огромный успех, собрав в общей сложности свыше 30 миллионов долларов^[21] при бюджете в чуть более 1 миллиона^[22].

Успех «Кровавого спорта» незамедлительно сделал Ван Дамма новой звездой боевиков^[23]. Его образ в фильме послужил прообразом для персонажа Джонни Кейджа в компьютерной игре «Mortal Kombat»^[6]. Глядя на него, молодые люди по всему миру шли в секции карате и начинали заниматься спортом. Последующие фильмы Ван Дамма — «Киборг» (1989), «Кикбоксер» (1989), «Самоволка» (1990), «Ордер на смерть» (1990) и «Двойной удар» (1991) — лишь закрепили его успех.

Набираясь опыта и работая над собой, Ван Дамм стал получать роли в фильмах А-класса: «Универсальный солдат» (1992), «Трудная мишень» (1993), «Некуда бежать» (1993), «Патруль времени» (1994). Таким образом, уже скоро он встал в один ряд с такими звёздами боевиков, как Сильвестр Сталлоне и Арнольд Шварценеггер, а гонорар его вырос до 8 миллионов долларов^[6].

В некоторых фильмах из-за французского акцента и бельгийского происхождения актера, его герои имеют французское происхождение — Люк Деверо, Крис Дюбуа, Ченс Будро, Лион Готье, Ален Лефевр, Филип Саваж, Жан Вилен.

Падение популярности

В конце 90-х жанр боевика начинает терять популярность и после ряда удачных ролей в карьере актера начался затяжной спад. Фильм «В поисках приключений», вышедший в 1996 году, стал режиссёрским дебютом Ван Дамма, для которого он также написал сценарий и выступил продюсером. Однако фильм едва окупился в прокате. Не увенчались большим успехом и вышедшие следом «Внезапная смерть» (1995), «Максимальный риск» (1996), «Колония» (1997) и «Взрыватель» (1998).

Фильмы «Легионер» (1998), «Репликант» (2001), «В аду» (2003) и «Пробуждение смерти» (2004), несмотря на рост актёрских способностей Ван Дамма, также не снискали должного успеха.

Возвращение

В 2008 году вышла псевдореалистичная драма «Ж. К. В. Д.», в которой актёрская игра Ван Дамма получила высокие оценки от критиков^[24][25][26]. Задуманный как «фестивальный» фильм, «Ж. К. В. Д.» стал первым за 10 лет фильмом актера, вышедшим в кинотеатрах (хоть и в ограниченном прокате). Это обратило внимание прессы на фигуру актера.

Ван Дамм в 2007 году на премьере фильма «До смерти»

В январе 2010 года вышла третья часть знаменитого фантастического боевика «Универсальный солдат»: «Универсальный солдат 3: Возрождение». Главные роли в картине исполнили звезды первого фильма — Жан-Клод Ван Дамм и Дольф Лундгрен. Несмотря на выпуск на видео, фильм получил в основном положительные отзывы от зрителей и критиков, похваливших постановку боев и общую динамичность сюжета^[27][28].

В 2010 году Ван Дамм принял участие в озвучивании мультфильма «Кунг-фу панда 2»^[29], где его голосом заговорил персонаж мастер Крок. Наконец 29 июля того же года в кинотеатрах США в ограниченном прокате вышел экшн-триллер «Игры киллеров», позднее вышедший в кинотеатрах России^[30] и Украины^[31]. Это первый за 10 лет фильм Ван Дамма вышедший в столь широкий прокат. Фильм получил смешанные рецензии, но немного реабилитировал актера в глазах зрителей, позволив ему вновь получить доступ к фильмам класса «А».

Так в 2012 году состоялась премьера сиквела ветеранской экшен-саги Сильвестра Сталлоне «Неудержимые 2», в котором Ван Дамм исполнил роль главного злодея^[32][33] — лидера отряда боевиков «Кровожадные», которые противостоят героям^[34][35]. Фильм стал успешным, собрав в кинотеатрах свыше 300 млн долларов, став таким образом самым кассовым фильмом с участием Ван Дамма. Его игра была высоко оценена критиками, принеся актеру победу в номинации «Лучший злодей 2012 года» от престижногоPremiere France.

В данный момент актер не спешит с ребутом своей кинокарьеры. Он продолжает работать в кино, но далеко не так активно, как в 90-х, перемежая кассовые ленты и недорогие фильмы «Direct-to-video».

Является отцом троих детей: сын Кристофер и дочь Бьянка от супруги Глэдис Португез, а также сын Николас от брака с Дарси Ляпьер^[6]. После развода с Дарси начал употреблять кокаин, однако нашёл в себе силы бросить пагубную привычку, пройдя в клинике курс лечения от наркозависимости^[36].

В дружеских отношениях с президентом РФ Владимиром Путиным^[37], главой Чеченской Республики Рамзаном Кадыровым^[38] и многократным чемпионом мира посмешанным единоборствам в тяжёлом весе Фёдором Емельяненко^[39].

5 октября 2011 года вместе с актрисой Хилари Суонк, скрипачкой Ванессой Мэй и певцом Силом принял участие в праздновании дня города Грозного, несмотря на уговоры общества бойкотировать данное мероприятие, чем вызвал шквал критики в свой адрес^[40].

Снялся во множестве рекламных роликов: Versace Jeans^[41], UNIBA-G^[42][43][44], Black Black^{[45][46][47][48]}, EXTRIA^[49], Rummy^[50], Red Bull Supreme^[51], Virgin Mobile^[52][53],World of Warcraft^[54], Maison de la Literie^[55][56], Rifles Wristband^[57], Sony Pictures’s The Great DVD Amnesty^[58], Gillette^[59], Coors Light^[60], Dash^[61] и Go Daddy^[62].

В 2013 году снялся в ролике Volvo Trucks, где исполнил шпагат между двумя грузовыми автомобилями Volvo^[63]. Работа увенчалась громким успехом, набрав менее чем за неделю свыше 35 миллионов просмотров^[64].